Filozofia starożytna
PLATON
Człowiek składa się z ciała i duszy.
Dusza – ożywia ciało, bez niej ciało jest martwe; przeciwieństwo materii, czynnik życia. Składa się z trzech części:
-
rozumna - głowa
-
popędliwa - piersi
-
pożądliwa – brzuch
Dusza rozumna – pełni funkcje kontrolne, poznaje wieczne idee, pozwala zapanować duszy nad ciałem.
Cztery cnoty:
-
mądrość – rozumna część duszy
-
męstwo – dusza impulsywna
-
panowanie nad sobą – dusza pożądliwa
-
sprawiedliwość – łączy te trzy w całość
Funkcje duszy:
-
poznawcza – poznaje idee, jest zupełnie niezależna od świata
-
biologiczna – dusza jest czynnikiem życia
-
religijna – ma wiedze wrodzoną, istniała jeszcze przed urodzeniem człowieka i żyje jeszcze po śmierci
Ciało – jest więzieniem dla duszy; śmierć jest uwolnieniem duszy; ciało ogranicza duszę, nie pozwala dojść do prawdy, jest skupione na zaspokojeniu własnych potrzeb; wobec duszy jest gorsze, umiera.
Podział na świat:
-
idealny (idee wieczne, nieskończone, trwałe)
-
realny (idee skończone)
Sens Platońskiej teorii miłości:
Poprzez cele realne, względne, skończone, doczesne można osiągnąć cele idealne, bezwzględne i wieczne.
Parabola Platońska:
Jesteśmy podobni do jeńców uwięzionych w jaskini i zwróconych twarzami do jej wnętrza, którzy z tego co się dzieje na zewnątrz jaskini mogą widzieć jedynie cienie. Znamy bowiem tylko bezpośrednio rzeczy, te zaś są cieniami idei. Dla Platona istnieją tylko idee. Jego filozofia jest bardzo abstrakcyjna. To co dla nas jest realne, dla niego jest nierealne.
Platon często wzorował się na Sokratesie.