Państwo jest całością niepodzielną. Stanowi organizm, którego poszczególne cząstki istnieją dla całości i ze względu na nią, w trosce o spełnienie jej naczelnych celów. Wartość człowieka polega na jego społecznie służebnej funkcji , na działaniu zgodnym z interesem całości. Wprawdzie państwo jest dobrem najwyższym, troska o jego jedność - głównym celem tylko że dobro państwa, jego potęga i bogactwo nie wymaga likwidacji indywidualności i upodobnienia wszystkich obywateli lecz rozwoju indywidualnych zdolności i różnorodnych działań z osób zupełnie jednakich państwo zupełnie powstać nie może
ideał Ar. państwa - środka był oczywiście ideałem politycznie umiarkowanym przeciwstawiającym się wszelkim skrajnościom w myśl dewizy, iż tylko właściwa miara jest godna akceptacji

SYSTEMY MORALNE
zakwestionował istnienie dwóch światów : idei i świata pozarozumowego , zarzucił Platonowi ,że rozdzielił świat, nie akceptował dualizmu.
Własności bytu nizależnego
~ jest nieruchomy i niezmienny
~ jest niezłożony
~ jest niematerialny
~ jest istotą duchową
~ jest rozumem
~ rozum może wprawiać w ruch materialny świat , tylko w ten sposób, że stanowi cel, który pociąga świat. Porusza świat będąc celem świata , zasada jego działania to zasada nieruchomej atrakcji
~ działaniem tego rozumu może być jedynie myślenie, a przedmiotem myślenia może być tylko sam rozum.
~ jest tylko jeden
~ jest konieczny
~ jest doskonały

Filoz. praktyczna i najwyższe dobro. Arystoteles uważał, że nie ma innego dobra niż realne. Uważał, że cele ludzkości są wyższe i niższe. Wyższe są te, dla których niższe cele są środkami. Mówił, że musi istnieć jakiś cel najwyższy który do niczego nie jest środkiem. Taki cel jest najwyższym dobrem osiągalnym (eudajmonia).

Cnota - dwojakie są zalety człowieka rozumnego: jedne to cnoty dianoetyczne np. mądrość, rozsądek; a drugie to cnoty etyczne np. męstwo i hojność. Uważa, że człowiekowi do życia, potrzebna jest nie tylko wiedza, ale i zdrowie, jadło oraz dobra materialne. Człowiek musi spełniać czynności praktyczne, ale musi je spełniać rozumnie tzn. żyć zgodnie z cnotami etycznymi. Uważał, że cnót jest tyle ile właściwych człowiekowi czynności, bo każda czynność ma swoją cnotę. Jest to przeciwstawienie się Platońskiej teorii 4 cnót: mądrość, męstwo, umiarkowanie. Cnót tych jest więcej. Rzeczą rozumu ludzkiego jest znalezienie pewnego środka.

Dla każdej pary zachowań skrajnych (wad) istnieje złoty środek będący cnotą. Dobre etyczne życie polega na znalezieniu złotego środka. Arystoteles zawsze szuka harmonii i kompromisu. Mówi, że nie dla każdej wady etycznej można znaleźć złoty środek np. zabójstwo, cudzołóstwo. Są rzeczy, które są zawsze złe. Aryst. zmierza do jednego, człowiek ma być szczęśliwy. Mówi, że nie ma szczęścia bez aktywności, nie ma możliwości żeby nic nie robić i być szczęśliwym. Prawda w/g Aryst. to relacja między naszą myślą, mówieniem a rzeczywistością.